بررسی اثر دینداری، صبر و امید بر بهزیستی فضیلت‏گرا

هدف پژوهش حاضر، تدوین مدلی ساختاری به منظور تبیین بهزیستی فضیلت‏گرا بر اساس مؤلفه‏های دینداری و نقش واسطه‏ای صبر و امید است. روش پژوهش همبستگی است و مشارکت‏کنندگان شامل ۵۲۷ دانشجوی دانشگاه شیراز بودند که برای انتخاب آنها از روش نمونه‏گیری تصادفی‏ خوشه‏ای چندمرحله‏ای استفاده ‏شد و پرسش‏نامه‏های دینداری (گلاک و استارک، ۱۹۶۵)، مقیاس‏ صبر (خرمایی و همکاران، ۱۳۹۳ ب)، پرسش‏نامه ‏امید (اشنایدر، ۱۹۹۶) و پرسش‏نامه بهزیستی‏ فضیلت‏گرا (واترمن و همکاران، ۲۰۱۰) را تکمیل کردند. روایی و پایایی ابزارهای استفاده‏شده، برای استفاده در فرهنگ ایرانی در سطح رضایت‏بخش بود. تحلیل ‏داده‏ها با استفاده از نرم‏افزار SPSS21 برای آمار توصیفی، و از AMOS21 برای تحلیل مسیر در مدل معادلات ‏ساختاری استفاده ‏شد. نتایج تحلیل‏ مسیر از نوع مدل‏یابی معادلات ساختاری نشان داد مدل پیشنهادی با داده‏های این پژوهش برازش مناسبی دارد و اثر مستقیم دینداری بر بهزیستی فضیلت‏گرا، دینداری بر امید و صبر، و امید و صبر، بر بهزیستی فضیلت‏گرا تأیید شد. همچنین، مدل نشان داد اثر غیرمستقیم دینداری با واسطه امید و صبر، بیشتر از اثر مستقیم آن، باعث ارتقای سطح بهزیستی فضیلت‏گرا می‏شود. به این معنا که اگر اعتقادات و مناسک دین با امید و صبر همراه شود، سبب ایجاد زندگی بهتر جوانان می‏شود. از یافته‏های دیگر پژوهش آن بود که ضرایب بعد اعتقادی (۸۶/۰=β) و عاطفی (۸۰/۰=β) دینداری، بیشتر از ابعاد پیامدی (۵۰/۰=β) و مناسکی (۲۸/۰=β) بود. بنابراین، پیشنهاد می‏شود تأکید بیشتری بر درونی و نهادینه‏کردن باورها (مانند: معرفت ‏نفس و خدا) و احساسات ‏دینی (مانند دلبستگی به خدا) نسبت به سایر ابعاد دینداری صورت پذیرد.